Is de kerk er klaar voor?
9 maart 2020. Het bleek de laatste vlucht van Air Malta naar Rome te zijn. Na mijn aankomst ging Italië op slot. De nieuwe decreten bleken fors te zijn: ik kon mijn (toenmalige) woonwijk Piazza Bologna niet meer uit. Om die zondag naar een samenkomst van de gemeente te gaan, zat er niet meer in. Een terugblik.
Het was alsof plan B al jarenlang klaar lag in de kast. Een goed werkende livestream binnen een week en wat later werden Aperitivo-momenten na de dienst via Zoom georganiseerd. De doordeweekse wijkkringen bleven doorgaan -online dan wel-, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
De eerste klappen vallen naar mijn idee niet in de gemeente zelf. Op no man’s land ontbrandt de strijd. Wat gebeurt er met de vele gewonden, die nog niet het veldhospitaal binnen zijn gebracht? Je zou ze zo maar vergeten, als de gemeente even onder druk komt te staan. Ik denk aan Frederico, een Italiaanse student, die naar een introlunch van een ‘ontdekkerscursus’ was gekomen. Zijn vriendin vertelde dat ze een groot gat in haar hart voelde, en zag dat christenen de innerlijke vrede bezaten die zij zocht. Laten wij deze ‘zoekers’ in de kou staan als zij onze wegen kruisen? In mijn gemeente in Rome had men visie voor hen. De wijkkringen werden verantwoordelijk gemaakt om regelmatig juist deze kostbare mensen intentioneel te blijven benaderen. Op zijn minst een luisterend oor, een bemoediging via WhatsApp en mogelijk een gebed.
Tussen alle ingrijpende decreten van premier Conte door, dook de vijand op in de vorm van angst, op de voet gevolgd door ontwakende eenzaamheid. Zij onthulden zich als wrede vijanden die het hart van de gemeente bedreigden. Bij het naderen van deze duistere troepen, herontdekte ik dat de kerk van Christus een krachtig wapen heeft: de zorg voor elkaar en de ander. Juist het uitvoeren van Jezus’ opdracht om het verlorene te zoeken laat het Evangelie opvlammen. Niet alleen in jezelf, maar ook in de ander! Daarbij ontdoet het de kerk van een naar binnen gerichte blik, een verlammende passiviteit. Om met de woorden van Jezus “Ik ben met jullie” te dienen in de wereld, verandert de kerk de crisis in een zegen. Is dat niet waarvoor Jezus haar gekozen heeft?
We zijn inmiddels 1,5 jaar verder. Diverse lockdowns hebben we in West-Europa achter de rug. Welke lessen hebben de kerken getrokken uit de afgelopen trainingstijd?
Hoe hangt de vlag in jouw gemeente er nu voor?